De voormalige Ketnetwrapper en actrice Véronique Leysen is niet in één hokje te vangen. Op een gegeven moment zette ze een punt achter haar tv-carrière en besloot ze zich op het ondernemerschap te smijten.
En hoe! Inmiddels heeft ze al ettelijke boeken over breien uitgebracht, een eigen modelabel opgestart, drie koffiebars uit de grond gestampt en is ze ook aan de slag als interieurontwerper. “Bij Ketnet voelde ik plots aan dat ik eigenlijk regisseur wilde zijn: de regisseur van mijn eigen professionele bezigheden en van mijn eigen bestaan”, ondervond Leysen.
Bij een mooi afgewerkte cappuccino in haar Antwerpse koffiebar Maurice praat Véronique Leysen honderduit over het veelzijdige bestaan van een ondernemer. Ze staat op dit moment op het punt om haar bar over te laten, maar het merk Maurice blijft normaal gezien sterker dan ooit bestaan. Het wordt via een franchise gekoppeld aan de Antwerpse vestiging van de Nederlandse designwinkel Dille & Kamille, waar waarschijnlijk deze zomer al een koffiebar verrijst.
“Het merk Maurice heeft nu een stadium bereikt waarin het een kapstok voor andere dingen kan zijn. En dat is voor mij het ware ondernemen. Ondernemen is meer dan een kleine koffiebar runnen. Als je een buurtkoffiebar uitbaat die niet schaalbaar is, ben je een zelfstandige, maar geen ondernemer. Ondernemen is voor mij een product, een dienst of een merk groter en schaalbaar maken en telkens ook dat grotere geheel zien. Zo creëer je een merk dat overkoepelend kan werken, dat schaalbaar kan zijn in verschillende steden en verschillende landen.”
Veel mensen kennen jou nog als tv-gezicht, maar op een gegeven moment heb je het glamoureuze mediabestaan vaarwel gezegd om te starten als ondernemer. Een opmerkelijke loopbaanswitch.
“In de media word je geleefd. Ik wil echter mijn eigen leven kunnen regelen en vooral mijn eigen tempo kunnen kiezen. Maar mijn eerste stappen als onderneemster heb ik wel in de coulissen van Ketnet gezet en met iets heel anders dan een koffiebar.”
“Tussen de opnames door werkte ik namelijk aan breistukjes. En mensen begonnen mij te vragen of ze een muts of een sjaal van mij konden kopen. Toen begon mijn ondernemersverhaal. Ik wilde mijn eigen merk lanceren en ben echt beginnen te ontwerpen.”
“Toen ik in 2014 bij Ketnet stopte, stond ik voor de uitdaging of ik überhaupt wel een merk kon maken van sjaals en mutsen. Maar je kunt uiteindelijk van alles een merk maken. Ik heb toen mijn eerste breiboek voor beginners op de markt gebracht, met tips hoe ik zelf met breien begonnen was, met name via YouTube. En dat boek was echt een succes. In die periode is ook het merk Maurice ontstaan.”
“Op twee maanden tijd heb ik een merk gecreëerd, en dat heeft gewoon gewerkt. Je moet daarbij natuurlijk ook een beetje geluk hebben. Maurice was toen enkel nog maar de breilijn en het breiboek. Inmiddels wordt mijn knitwear geproduceerd en verdeeld door kledingketen Zeb en toon ik ook collectiestukken in de koffiebar.”
Hoe ben je van het breien bij de koffie terechtgekomen?
“Door de aard van het product had ik met mijn knitwear in de zomer geen inkomsten. In eerste instantie wilde ik mijn inkomsten uitbreiden door mijn breigoed mobiel te verkopen, in een mobiele winkel – eigenlijk een caravan.”
Ondernemen is voor mij een product, een dienst of een merk groter en schaalbaar maken en telkens ook dat grotere geheel zien.
“Via mijn tv-werk heb ik amper iets kunnen sparen: al mijn spaargeld is naar een nieuwe auto en de caravan gegaan en met mijn allerlaatste spaarcenten heb ik ook een espressomachine gekocht. Daarmee ging ik naar markten en bood ik dus ook koffie aan. Maar een take-awaykoffie was op de doorsnee Vlaamse markt nog niet echt ingeburgerd. ‘Waar zijn de tafeltjes?’ en ‘waar kan ik het opdrinken?’ kreeg ik vaak als vragen voorgeschoteld.”
“Sindsdien is er wel wat veranderd qua koffiecultuur: samen ‘een koffietje drinken’ is nu echt wel een begrip geworden, zowel zakelijk als privé. Toen in ons huis de huurders van het gelijkvloers verhuisden, zag ik mijn kans schoon om mijn oorspronkelijke droom te realiseren, namelijk een echte koffiebar.”
“In die locatie startte ik een pop-up en die formule sloeg aan! Mijn caravan stond ernaast geparkeerd, een ideale eyecatcher. Daarin had je dan ook nog extra zitplaatsen. Vanaf dag één zaten we bomvol.”
In de tussentijd is er ook al een populaire versie van koffiebar Maurice in de Antwerpse Boerentoren geweest. Nadien ben je hier op de statige Cogels-Osylei vlak bij het station van Berchem terechtgekomen. Heb je nu bereikt wat je eigenlijk wilde, met name een professioneel bestaan waarin je zelf het tempo bepaalt?
“Als ik zin heb om een groot event te organiseren, zoals een ochtendparty met gezonde sapjes, dan kan ik dat doen. Maar je moet hier wel zeven dagen op zeven zijn en je moet er staan van ’s morgens tot ’s avonds.”
“Maurice is eigenlijk een bar die heel vrouwelijk oogt. Ik merk dat er zich nu veel vrouwelijke kandidaten aanmelden voor de overname. Maar als puntje bij paaltje komt, durven ze de stap dan toch niet te zetten. En ik moet toegeven dat dat ergens logisch is: de combinatie werk-privé is hier heel moeilijk. Mijn zoon noemt mij Annick, de naam van de onthaalmoeder. Hij ziet mij te weinig.”
“Dan snap je waarom het aantal vrouwelijke ondernemers niet zo groot is. Vrouwen die ondernemen, hebben vaak een nanny of kunnen erop rekenen dat hun man vaak thuis is. Wat zeker kan helpen voor vrouwelijke ondernemers, is een businesspartner. Zo kun je de taken verdelen en heb je bovendien een klankbord.”
Waar wil je uiteindelijk met het merk Maurice naartoe?
“Mijn bedoeling was altijd om een groter concept op te starten, een concept dat klaar werd gestoomd om een franchiseverhaal te kunnen worden. Een kleine koffiebar die niet schaalbaar is, is voor mij minder een uitdaging dan een merk neer te zetten dat een kapstok kan zijn voor andere producten, zoals ‘Maurice-koffie’ of ‘Maurice-ijs’.”
Ik snap dat het aantal vrouwelijke ondernemers niet zo groot is. Vrouwen die ondernemen, hebben vaak een nanny of kunnen erop rekenen dat hun man vaak thuis is.
“Je kunt zo’n merk blijven uitbouwen, zolang het maar klopt met de waarden die je belichaamt. Die weg sla ik nu in. Koffie, brunch en ontbijt: daar pakken we bij koffiebar Maurice mee uit. ’s Morgens bruisen wij, wij vieren de ochtenden. Die markt hebben we moeten zoeken, maar nu hebben we die echt wel te pakken.”
En welk pad heb je daarin voor jezelf uitgestippeld?
“In de huidige situatie sta ik tussen mijn mensen op de vloer. Ik ben de spilfiguur, maar ook een van de collega’s. Ik ben constant mijn mensen aan het coachen en dat is emotioneel zwaar. Vanaf nu wil ik niet langer mensen, maar een merk coachen.”
“Ik kan heel goed naar een merk kijken en zeggen wat er niet juist zit, de redenen blootleggen waarom er eventueel weerstand tegen bestaat. Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost om het merk Maurice te krijgen waar het moet staan.”
“Nu kan ik het schalen en vanuit een andere positie aan de touwtjes trekken. Dan zullen de weekends wel wat meer vrijheid bieden. De franchisehouders worden immers verantwoordelijk voor hun eigen bar. In zo’n vorm van ondernemerschap is de work-life-balance beter te organiseren. Dat wordt een van mijn persoonlijke doelstellingen in het nieuwe concept.”