Niemand zou het aanvaarden om met de middelen van de jaren 70 de uitdagingen van vandaag aan te pakken. “Waarom laten we ons dan nog steeds inspireren door een intussen vijftig jaar oude Arbeidswet?”, stelt Dominique Michel, ceo van Comeos.
Ik moet u een verhaal vertellen over mijn moeder. We keren terug naar de jaren zeventig. Mijn moeder zorgt goed voor mij en het hele gezin en ze rijdt rond met een DAF. Niet iedereen zal zich die wagen nog herinneren, maar in die tijd was die redelijk populair. Ze gebruikt de wagen om elke zaterdag naar de winkel te gaan en boodschappen te doen. Zo ging dat in die tijd, een keer in de week alle boodschappen doen. Vandaag gaan we werken, komen we ’s avonds thuis, eten en gaan dan in de zetel zitten terwijl we shoppen met onze tablet op de schoot.
We doen dat ook alle dagen van de week. Vroeger was zondag een rustdag, nu is zondag een normale verkoopdag wat betreft online bestellingen. Vroeger reed mijn moeder met haar DAF naar de winkel. Nu brengt de winkel alles tot aan mijn voordeur, en dat binnen de kortst mogelijke tijd.
Flexibel werken
Ook bij de werknemers is er veel veranderd. In de jaren zeventig bestonden zowat alle huishoudens uit gezinnen met een of meerdere kinderen. Vandaag bestaat de helft van de huishoudens uit alleenstaanden of alleenwonende ouders met of zonder kinderen. Werknemers worden zelf vragende partij om hun werkweken flexibel in te delen. De ene week langer doorwerken, is geen probleem als we de week erna vroeger kunnen stoppen om voor de kinderen te zorgen. Je zou denken dat het toch mogelijk zou moeten zijn om akkoorden te sluiten op bedrijfsniveau tussen vrijwilligers en werkgevers? Wel, vandaag kan dat niet. En dat moet aangepast worden, vinden wij. Want wat blijkt?
‘Hoe’ we werken is nog altijd niet fundamenteel veranderd. De Arbeidswet dateert van de jaren zeventig. Ze is dus vijftig jaar oud, maar vormt nog steeds de basis van hoe we vandaag de dag ons werk organiseren. Tal van zaken werden uiteraard aangepast, maar de uitgangspunten zijn nog steeds dezelfde.
De Arbeidswet in een DAF
Stel u voor dat u vandaag met een DAF opnieuw de baan op moet. Zelfs als die nieuwe banden zou hebben of fonkelnieuwe richtingsaanwijzers, is de kans klein dat u uw huidige wagen zou willen inruilen. Niemand zou het aanvaarden om met de middelen van de jaren zeventig de uitdagingen van vandaag aan te pakken. Waarom laten we ons dan nog wel inspireren door een wet die een halve eeuw oud is? Waarom rijdt de Arbeidswet nog in een DAF rond? Verdienen we niet beter? Die DAF, die mag blijven, maar die moet in een museum staan. Laten we dan met onze werkorganisatie de 21ste eeuw binnenstappen, dat mag toch stilaan wel, niet?
